[Intro]
Στις παραμονές των εκτελέσεων
Στις παραμονές από κάθε μάχη
Μαζευόμαστε και λέγαμε
Αν εσύ, δεν σε βρει το βόλι
Όταν συναντάς τους ανθρώπος στο δρόμο
Θα λες καλημέρα κι από μένα

[Verse 1]
Στριμόχνωνται σε αστικά οι ψυχές
Με τη μοναξιά για κειμήλιο
Κι εγώ επιβάτης απλά
Στο πιο σκονισμένο βασίλειο
Το ταξίδι μακρί με στάσεις πολλές
Δεν ξέρω ποια θα ναι η συνέχεια
Ένα μόνο είναι σίγουρος πλέον
Κανείς δεν γλιτώνει από την κακεντρέχεια
Οι σχέσεις μας έχουν φθαρεί
Απ την τυπικότητα η πόλη μας ζέχνει
Κι οι άνθρωποι έχουν εντρυφήσει
Με πάθος και ζήλος στου μίσους την τέχνη
Αν πρέπει να σώσω εμάς
Θα κάψω το σπίτι τη γη και το χώμα μου
Μα οι ανθρωποφάγει είναι πάντα εκεί
Για να καννιβαλίσουν το σώμα μου
Περιφέρομαι το βράδυ του Σαββάτο
Στο μεγαλείο του μεγάλου περιπάτου
Και η μοναχικότητα με διαπερνάει
Σαν κουβάρι από στάχια στο κουφάρι του θανάτου
Για συντρόφους ανοιχτές πάντα οι πόρτες
Δεν φοράσαμε σπιρούνια και μπότες
Με καθαρή συνείδηση παλεύουμε
Για μας αγωνιστές και γι'αυτούς τυχοδιώκτες
Δε μας νοιάζει η θέση μας στην πιραμίδα
Δε μας φοβίζει ούτε μπόρε ούτε καταιγίδια
Ο πυρηνικός αντιδραστίρας εξαιράγει
Μα θα το αντέξουμε κι αυτό, σαν κατσαρίδα
Οι μέρες βαριές και κουραστικές
Μα κράτα γερά θα θροούν κι 'αλλες
Όλοι μας θα πεθάνουμε μόνοι
Μα μέχρι τότε αλληλεγγύη, über alles
[Hook]