Το πρόσωπο μου έχω κρύψει με καπνό
Σε ένα ποτήρι πόσες λύπες να χωρέσω
Στα δυο σου χέρια τη ζωή μου είπες να δέσω
Και μ’άφησες να πέσω

Το πρόσωπο μου παγωμένο και νεκρό
Σαν πέτρα που έμαθε τα δάκρυα να στεγνώνει
Απόψε ο έρωτας αφήνει το τιμόνι
Και ‘γώ βαδίζω μόνη

Ποιος ουρανός, να μας χωρέσει και τους δυο
Ήρθε ο καιρός να κάνω κάτι πια και ‘γώ

Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμή
Σβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομή
Αφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή

Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμή
Σβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομή
Αφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή

Το πρόσωπο μου ένα παράθυρο κλειστό
Λιωμένο σίδερο το σώμα όπου κι αν πιάσω
Εσύ που μ‘ έκανες γυαλί να μη σκουριάσω
Γιατί ζητάς να σπάσω
Το πρόσωπο μου ένα μπαλκόνι σκοτεινό
Που εσύ δε τόλμησες ποτέ σου να κοιτάξεις
Μόλις θα φύγω τ’ άγγιγμα μου να μη ψάξεις
Μη με φωνάξεις

Ποιος ουρανός, να μας χωρέσει και τους δυο
Ήρθε ο καιρός να κάνω κάτι πια και ‘γώ

Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμή
Σβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομή
Αφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή

Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμή
Σβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομή
Αφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή