Παράπονο στα μάτια μου κι απόψε η μοναξιά
Παράπονο που ξέρω πως δε θα με θυμάσαι πια
Κι αν πονάω δε σε νοιάζει
Κι απόψε οι αναμνήσεις πήραν σώμα και ψυχή
Κι είναι απέναντί μου και με ρωτούν γιατί
Τόση αγάπη έκανες δάκρυ

Σ’ αγάπησα πολύ πιο πάνω κι από μένα
Συγγνώμη αν εσύ δεν το κατάλαβες στιγμή
Τα όνειρά μου μάζεψα σαν φύλλα σκορπισμένα
Τι κρίμα που μου γκρέμισες όσα είχα φανταστεί

Ξαφνικά Θεέ μου πόση ερημιά
Άδικο για μια καρδιά που για σένανε χτυπά
Ίσως φταιω εγώ που για σένα ακόμα ζω
Μέσα μου αιμορραγώ που δεν είσαι εδώ
Κι όσο με ξεχνάς με πονάς