[Verse 1]
Πες μου ποιος είσαι αλήθεια όταν δεν κοιτάζει κανείς
Τι κρύβουν τα μάτια μπροστά μου καθρέφτη ψυχής
Ή κάγκελα μιας φυλακής
Τότε το πήρες χαμπάρι πως ολα γαμιούνται εκεί εξώ ε;
Δεν εισ' ασφαλής
Πότε η λεπίδα έκοψε την ελπίδα θυμάσαι; Ενώ αιμοραγείς
Πάρε τα πάνω σου είπα, όλοι πέσαμε μέσα στην πίπα
Οι ανασφάλειες φλερτάρουν την ήττα
Σήκω πάνω και φτύσε την πίκρα
Σήκω πάνω και χτύπα, με πίστευω, ασπίδες και ρόπαλα
Πνεύμα που τσακίζει τα κόκκαλα
Οι ιδέες δεν πεθαίνουν μουνόπανα
Λύπη και θυμός αλυσίδες που χρόνια πνίγουν τον λαιμό μας
Μια ρουτίνα που αργά μας σκοτώνει κι αντί να ενώνει τυφλώνει τα εγώ μας
Ό,τι έγινε έγινε, γεγονότα με κλάματα πια δεν αλλάζουν
Ενώ κάποιοι πίνουν για να γίνουν, άλλοι πίνουνε για να ξεχάσουν
Ο εαυτός μου από ένα παράληλλο σύμπαν μου είπε να φύγω μπροστά
Για ψυχές που κρυώνουν εκεί έξω γίνε ο Προμηθέας φέρε την φωτιά
Θυμωμένοι θέοι με χτυπάνε και όρνια θέλουν να μου φαν την καρδιά
Αίμα, θέλει αίμα, το τέρας διψάει για..

[Chorus]
Στην πόλη σου, στην πόλη μου, συνέχεια μας κοιτάν
Βρυκόλακες, βρυκόλακες, τριγύρω μας γυρνάν
Διαίρει και, βασίλευε, τα τέρατα κυβερνάν
Εδώ είναι σκοτεινά, η νύχτα ειναι βαριά
Στην πόλη σου, στην πόλη μου, συνέχεια μας κοιτάν
Βρυκόλακες, βρυκόλακες, τριγύρω μας γυρνάν
Διαίρει και, βασίλευε, τα τέρατα κυβερνάν
Εδώ είναι σκοτεινά, η νύχτα ειναι βαριά

[Verse 2]
Σ' έχω δει να κοιτάζεις την άβυσσο
Με το πνεύμα σου μόνο και άρρωστο
Σ' ενα κόσμο αχάριστο ψεύτικο
Λες τον πόνο σου σε κάποιον άγνωστο
Όταν έχεις προβλήματα, πάνε μια βόλτα στα επείγοντα
Σαν ουρές στων ταμείων τα μνήματα
Η υγεία δεν πληρώνεται με τίποτα
Είμαστε όλοι αναλώσιμοι, ένας φεύγει ας έρθει ο επόμενος
Ουσίες και φόβοι θολώνουν συχνά εγκεφάλους μην γίνεις σκεπτόμενος
Τα τέρατα τρώνε γελάνε, ποντάρουνε στην δυστυχία μας
Ειμ' ο σύγχρονος Νέρωνας θα βάλω φωτιά στα ηχεία μας
Πυρομανής, πυρομανής σαν τον Anser φέρνω παρανάλωμα
Η χρονιά του πιθήκου απ' το στόμα του λύκου αποφεύγω του φιδιού το δάγκωμα
Δουλειά ή δουλεία παιδεία μηδέν 20 20 στοπ
Παλιά φοβόντουσαν να μη γίνουνε σκλάβοι
Τώρα φοβόμαστε μη γίνουμε ρομπότ
Νύχτα βαριά, ανάβω κεριά, φωτίζει ο κύκλος μας άβατο
Λόγια βαριά, όπως αυτά, που είπες αργά, πάνω απ' το μάρμαρο
Γύρισ' απ' το μέλλον το είδα, η διορία μας λήγει
Δίποδα κτήνη
Η απληστία του ανθρώπου, ειν' ο καρκίνος του πλανήτη
[Chorus]
Στην πόλη σου, στην πόλη μου, συνέχεια μας κοιτάν
Βρυκόλακες, βρυκόλακες, τριγύρω μας γυρνάν
Διαίρει και, βασίλευε, τα τέρατα κυβερνάν
Εδώ είναι σκοτεινά, η νύχτα ειναι βαριά

Στην πόλη σου, στην πόλη μου, συνέχεια μας κοιτάν
Βρυκόλακες, βρυκόλακες, τριγύρω μας γυρνάν
Διαίρει και, βασίλευε, τα τέρατα κυβερνάν
Εδώ είναι σκοτεινά, η νύχτα ειναι βαριά