[Verse 1: Λόγος Απειλή]
Ανάθεμα άμα ξέρεις να χτίζεις από συντρίμμια να βλέπεις το σι μέσα απ' την ασχήμια καρδιά μέσα στα αγρίμια ζούμε τις σελήνες γεμίζοντας σελίδες μέρες με βροχή που γίναν μήνες δε με φυλακίζουν ούτε οι μνήμες στις συναυλίες πια δεν θα μοιράζω μπάρες αλλά λίμες απ' την αυλή των σκέψεων σε χώρο επιδέξεων ΜΑ κοιμούνται πιο βαθιά και απ' το Inception θέλω μυαλά (?) δεν βρήκα το δικό μου στην γκάμα των εγκεφάλων θα απλώσω μια σοφία διαφορετική από εκείνη των κρυστάλλων να ανθίσει σίγουρα να ζήσει γύρω μου το μάλλον μα ακόμα έχω το νου μου στον κίνδυνο των υφάλων εθισμένος στον πόνο πονοκεφάλων μαζεύω τους δικούς μου πριν την φέξη των σινιάλων πως να παίξουμε στα fm είμαστε από άλλο περιβάλλον

[Verse 2: Sadomas]
Μου πανε φίνα τα χακί αλλά δεν τα 'βαλα πατριώτη για μαριονέτες τύραννους μπαμπάδες στην Ευρώπη κρεμάλες στους φασίστες φτιάξε τη δικιά μας πρώτη να πνιγεί ο εχθρός εντός μας πριν μας καταπιεί τη νιότη επέλεξα να μην βολεύομαι να αντί πορεύομαι των δήθεν λογικών όπου βαδίζουνε μόνον σημειωτόν ανακατεύομαι απ' τη χρήση χημικών είμαι εκεί που δε ζουμάρουν κάμερες των καναλιών πρέπει να σταθώ πολύς ίσως αυξάνουν τα μέτρα καταστολής προσεκτικός μες το πεδίο βολής εξεγείρομαι μετά της μουσικής αψηφώντας νόμους της βιομηχανίας αυτής κρυφός αφυπνιστής εμφανίζομαι στην καταχνιά της αστικής ζωής ξυπνάω ένοχος κοιμάμαι αξιοπρεπείς όταν γίνεται η μέρα μου θετική σ' αλλαγή το σίδερο στη δράση δεν το ξεκολλά κανείς

Chorus (x2)
(Λόγος Απειλή - 12ος Πίθηκος)
Εδώ δεν παίζουν λούσα και πιασάρικα ρεφρέν δεν ξεπλένουμε τα μούτρα μας με υγρά από μανεκέν εδώ αρχίζει μάχη πόλεμος με bpm

(Sadomas)
Λέμε αλήθεια και είναι ο λόγος που δεν παίζουμε στα FM

[Verse 3: Μικρός Κλέφτης]
Το stress τρώει το μυαλό σαν λεμόνι το στείβει δρόμου αγώνας για έναν μισθό που δεν αποδίδει μας κλειδώσαν σε πόλεις και φάγανε το αντικλείδι τώρα στην ζούγκλα με το αγρίμι που ο καθένας κρύβει γενιές χωρίς καλλιέργεια μ' αντανακλαστικά σχεδόν νεκρά ουδέ μία ενέργεια κάπως ρομποτικά γρανάζια άβουλα, τέλεια, μηχανικά σε μια χρόνια συνέργεια η πολιτεία κρύα σαν χέρια αστέγου δουλεύεις για την πυραμίδα με χρέη Αζτέκου το φαγητό σου άλλα χέρια τρων μέρη συστήματος ρομπότ σαν τον Megatron τι είναι δικό σου και τι δικό μου; το μαστίγιο και το χέρι μακρύ του νόμου παραπάνω από τους μισούς των μισών χρωστάνε και θα 'ναι ψέματα άμα δε παραδεχτώ φοβάμαι σε δέκα χρόνια πως θα 'ναι θα πατήσουν στο αν έδειξες οίκτο και σένα μαζί σαν να πατούσανε πλήκτρο τι περιμένω να δω λες επιτέλους σαν μάγισσες να τους καίμε στην Αριστοτέλους

[Verse 4: 12ος Πίθηκος]
Οι γλώσσες μας καίνε ψέματα δεν λένε τα παιδιά μας δεν κλαίνε πίσω στη λεγεώνα σου ξένε εδώ δε χωράς πού πας; γιατί στραβά κοιτάς; τα παπούτσια μας δε φοράς δε τα περπατάς δε μας νιώθεις γι' αυτό βάλτο σε πλαίσιο να 'χει τέλος αίσιο αριστούργημα κορνίζα με ετοιμοπόλεμος ninja εκτός η πρίζα εκπέμπω ρεύμα αγέρωχό μου πνεύμα νουβέλα που γράφτηκε με αίμα, ξυράφι, καραμέλα στα χείλη ουίσκι στο μυαλό μου τρέλα Ελλάδα Πέλλα οι γειτονιές σου σύντομα και σε φαβέλα με τίμιους ληστές έχουμε αρχές τακτικές για αντάρτες στη γειτονιά αναταραχές μηχανές θα 'ρθουν στο πόλεμο με σφαίρες πλαστικές και 'μεις με υψωμένες, σκισμένες, ματωμένες γροθιές για τις ιδέες τις αρχές μας συνεύρεση, προς εύρεση, κοινή προέλευση δημόσια εκτέλεση σκοτώνουμε τη σιωπή τους δεν είμαστε μαζί τους ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ (x5), ποτέ δεν ακούσαμε τη φωνή τους ανήκουμε στους λίγους γορίλες και λύκους

Chorus (x2)