Eg heiter Håvard Hedde og er so ven ein kar
No vil eg sta og gifta meg og rydja meg ein gard
Eg bur oppunder fjell
Og jenta hev eg lova. Eg svik ho inkje lell

Og garden han er liten, men skogen han er god
Der heve eg tvo furer. Og dei skal stå i ro

Når borni dei vert mange og skuldi aukar på
So høgg eg ned den eine. Den andre let eg stå

Den andre let eg stande. Det heve ingjo naud
Eg tek ei stor lik-kiste den dagen eg ligg daud

Men når me verte gamle og kvar skal hava sitt
So høgg eg ned den andre. Og so er skogen kvitt

Han reiste ifrå Lanjei. Men då var jenta fest
Og det var med ein annan. Det heve'n trega mest
Han budde under fjell
Og jenta som han lova ho sveik han likevel