نفس بکش اگر چه می دونم هوا سمّیه
واسه تو که پاک بودی و من در پیه
اسم و رسمی که شاید قاتق نونم بشه
نه شهرتی که زمانی قاتل جونم بشه
که به کم قانع نمیشدم و پنجره هارو
می شکوندم به هوس هوا حنجره هارو
می بریدم و همیشه ام حق با من بود
اما تو یه بار نپرسیدی حق من کو
نپرسیدی حریر قلبتو به چی باختم
گله نکردی چرا از تنت جاده ساختم
نخندیدی به شادیهای کوچیک و مسخرم
نرنجیدی از خنده ها و کنایه های من
کوچیک موندی پیشم تا که فک کنم بزرگم
گذشتی از خودت تا شاید منم بگذرم
از خودم من گذشتم از همه،جز خودم
چطور له کردم جسد خاطره هارو
چطور طی کردم ساعت و فاصله هارو تو
رو گرون خریدم و خودم و ارزون فروختم
بزار یه بار راست بگم آره من دیگه سوختم

بنویس که چطور ما رو شکوندن
بنویس از اونا که رفتن و موندن
بنویس از اونایی که دست باد
کنده بی ترحم ریشه هاشونو

حالا شاهین تو فقط یه مرغ خونگیه
پریدن واسم توهم مث دیونگیه
من یه ماکتم از شوالیه ی بی وطن
پانچا ها هم به دن کیشوت بودنم می خندن
تو می دونستی که من پایه ی تن تو نیستم
خم میشم وقتی همه دارن انکار می کنن
چرا چون از جنس من بودی و
عشقی که مث فحش ناموسی میشه واسه بقیه
واسه خواب تو بغل قوی مردی که
مخمل تن پلنگ و اوج اروتیکه
که می دره حرم چشم تورو تو پرده
دردِ فاصله ای که بره برنگرده
خیس و مچاله بشه تن عرق کرده
گر بگیره مث آتیشی رو کول برده
سرده یخ زده غمی که تو این نبرده
نابرابر و یه لشکر و یه فرده
بنویس که چطور مردم مارو پس زدن
تورفتی بالا دار اونا نشستن،دس زدن
عشقی که جوک میشه و بهش می خندن
بنویس که چطور مارو با دس نشون می دادن
بنویس که چطور ما رو شکوندن
بنویس از اونا که رفتن و موندن
بنویس از اونایی که دست باد
کنده بی ترحم ریشه هاشونو