ดึกแล้วเราก็ยังไม่กลับ นอนเราก็นอนไม่หลับ
เกือบจะเวลาเช้า ในคืนที่เหน็บหนาว
คุยกันถึงเรื่องเก่าๆ วันที่เราไม่เหลือใคร
เย็นมือคล้ายๆ มันสั่น มองเธอแล้วใจยังหวั่น
กอดสักทีได้ไหม แต่ก็ข่มใจไว้
ความจริงฉันคงไม่กล้า ปล่อยให้มันผ่านพ้นไป
และช่วงเวลา ไม่รู้อะไร
ที่มากดดันให้ฉันได้เฉลยในใจ ไม่กล้าจะเอ่ย
ให้ฉันได้พูดไปอย่างนั้น
ว่าฉันนั้นรักเธอ ก็ปากมันเผลอไป
ในเวลาที่สองเราอ่อนไหว ได้ตัดสินใจพูดคำว่ารัก
และฉันไม่รู้ตัว ได้แต่ยอมรับมัน
เก็บคำบางคำซ่อนไว้ว่าใจฉันนั้นรักเธอ ฉันเผลอออกไป
ต่อให้มองเธอเท่าไรไม่เบื่อ คุยกันเหมือนเราเป็นเพื่อน
กอดสักทีได้ไหม แต่ต้องข่มใจไว้
เอาจริงๆ ฉันคงไม่กล้า ปล่อยให้มันผ่านพ้นไป
และช่วงเวลา ไม่รู้อะไร
ที่มากดดันให้ฉันได้เฉลยในใจ ไม่กล้าจะเอ่ย
ให้ฉันได้พูดไปอย่างนั้น
ว่าฉันนั้นรักเธอ ก็ปากมันเผลอไป
ในเวลาที่สองเราอ่อนไหว ได้ตัดสินใจพูดคำว่ารัก
และฉันไม่รู้ตัว ได้แต่ยอมรับมัน
เก็บคำบางคำซ่อนไว้ว่าใจฉันนั้นรักเธอ ฉันเผลอออกไป
ว่าฉันนั้นรักเธอ ก็ปากมันเผลอไป
อยู่ในเวลาที่สองเราอ่อนไหว ได้ตัดสินใจพูดคำว่ารัก
และฉันไม่รู้ตัว ได้แต่ยอมรับมัน
เก็บคำบางคำซ่อนไว้ว่าใจฉันนั้นรักเธอ
และฉันก็เผลออีกครั้ง ฉันรักเธอ ฉันเผลอออกไป