[Verse 1: Alex Cara]
Με δυο μπαντάζ κρεμασμένα στο μπάνιο και στα στήθια χίμαιρες
Κι εσύ μίλαγες λες και μ' ήξερες
Με καρδιά λιονταριού βλέμμα αετού και αδέρφια γίγαντες
Πονάν τα λόγια που δε μίλαγες
Δε με νοιάζει αν έχεις φράγκα ή αν έχεις πόστα
Καμία ουσία, μόνο εφέ και πόζα
Λίγοι σημαντικοί για εμένα, κι αυτοί κρύβουν λόξα
Έχω δίπλα μου αυτούς που μιλάμε την ίδια γλώσσα
Γιατί είπα να γίνω αγκαλιά κι ανάσα για όποιον φοβάται
Το τσεκούρι θα ξεχνάει, αλλά το δέντρο θα θυμάται
Τον Θεό προσκυνάτε, γιατί αγαπάτε; Τι ζητάτε;
Χαζεύω τις σκεπές και τη σκέφτομαι να κοιμάται
Είπα να γράψω όλα όσα ο κόσμος κουβαλάει
Εδώ να στέκω βράχος, τίποτα μη με κουνάει
Έκανα δίδαγμα την πτώση, κίνητρο ό,τι με πονάει
Δεν ξεχνιέται όποιος πεθαίνει, μα πεθαίνει όποιος ξεχνάει, άιντα
Είπα να φύγω μα όλο πίσω με γυρνάει
Αν δεν το ξεπεράσω μόνος, δε θα το δω να περνάει
Γι' αυτό να βρίσκεις τα κότσια να αλλάζεις ό,τι σε χαλάει
Κάθε κατεργάρης στο πάγκο κι ο πεισματάρης νικάει
Γιατί είπα να το ξεπεράσω, πως δε θα ξανακλάψω
Θυμάμαι να μου λες «η ζωή μας δεν είναι ρομάντζο»
Είναι σκληρό το κανναβάτσο, μα ό,τι θέλω θα αλλάξω
Δώσε θηλιά ή βιβλία σε κάθε φασίστα ή μπάτσο
[Chorus: Lobo]
Γιατί με φτιάχνει ν' ανασαίνω, να ζω
Από το κέντρο της πόλης
Εκπέμπω ρυθμό για κάποιο σκοπό
Κράτα γερά, μη νυχτώνεις

[Chorus: Lobo]
Γιατί με φτιάχνει ν' ανασαίνω, να ζω
Από το κέντρο της πόλης
Εκπέμπω ρυθμό για κάποιο σκοπό
Κράτα γερά, μη νυχτώνεις (ye)

[Verse 2: Lobo, Novel 729]
Καινούρια μέρα, καινούρια βήματα
Εδώ που ζούμε η κοινωνία ψάχνει για θύματα
Καινούρια μέρα λέω, σήκω να τη ζήσουμε
Δεν είναι ικανά τα προβλήματα να μας ρίξουνε
Καινούρια μέρα κι εσύ πίσω κοιτάς
Ό,τι σε σε φόρτωσε δεν ξεφορτώνεις και το κουβαλάς
Πες μου ποιον δρόμο τραβάς, πες μου ποιούς συναντάς
Aν έχεις δύναμη ό,τι σε ρίχνει ν' αποχαιρετάς, λέει (ah)
Είναι αυτό που ζούμε τόσο σύντομο
Ίδιο μονοπάτι μια εύκολο, μια δύσκολο
Όλα κάνουν κύκλο, όλα κάποτε τελειώνουν
Απ' τα χρόνια της ζωής ως τις φάσεις που σε στοιχειώνουν, γιατί (yeah)
Είναι αυτό που ζούμε μια ταινία
Σαν πρωταγωνιστής διάλεξε εσύ την ερμηνεία
Όλα μια ευθεία, μα εσύ ψάχνεις στροφές
Γαμώ το στρες, καταπίνουνε ψυχές οι εποχές
Να μη φρικάρεις, να μην κλαίς, μην τρομάζεις
Αν θες να αλλάξει ο κόσμος πρώτα τη σκέψη σου να αλλάξεις
Αν θες να ζεις στο φως πρέπει το μαύρο σου να φτιάξεις
Για να ζήσεις με χαμόγελο, το ίδιο να μοιράσεις
Μη φρικάρεις, μην κλαίς, μη τρομάζεις
Αν θες να ζεις ελεύθερος, πρώτα το μέσα σου δαμάζεις
Αλλάζεις τρόπο σκέψης, για το φως φωνάζεις
Κι αν πετύχεις το σκοπό, στον δίπλα δώστο μη διστάζεις (λέει, άκου)
[Verse 3: Novel 729]
Σε λίγο φτάνουμε, αδερφέ μου, κοίτα τι διανύσαμε
Κύματα κι ανέμοι που ποτέ δε μας διαλύσανε
Ήμασταν εδώ, κι ό,τι κακό ήρθε, το ζήσαμε
Λαιβάδικα γεμίσαμε, μα δε μας ξεμυαλίσανε, και
Έχω ένα σύμπτωμα, εδώ μαζί μου μένει
Κι όσο του αντιστέκομαι, τόσο αυτό επιμένει
Έχω αφήσει μια ανάσα μες στο πλήθος ξεχασμένη
Άμα τη συναντήσεις, έχω πένα ευλογημένη
Αγχωμένη μου γενιά, που σου πέφτουν τα μαλλιά
Μην τυχόν και τους αφήσεις να σου κλέψουν την καρδιά
Άδεια η γειτονιά, όλοι μέσα στα κλουβιά
Και εμείς ανοίγουμε τα ηχεία να μη σφίξει η θηλιά, γαμώτο
Άμα το νιώθω, δε με νοιάζει άμα το βλέπω
Αγάπησα τον κόσμο πιο πολύ απ' όσο αντέχω
Με βάζεις και με ακούς όταν σε κουτουλάν τα δύσκολα
Τελείωσε το live κι εγώ ακόμα δεν το πίστευα

[Chorus: Lobo]
Γιατί με φτιάχνει ν' ανασαίνω, να ζω
Από το κέντρο της πόλης
Εκπέμπω ρυθμό για κάποιο σκοπό
Κράτα γερά, μη νυχτώνεις

[Chorus: Lobo]
Γιατί με φτιάχνει ν' ανασαίνω, να ζω
Από το κέντρο της πόλης
Εκπέμπω ρυθμό για κάποιο σκοπό
Κράτα γερά, μη νυχτώνεις