Κοίταξε την πώς σερβίρει, πιο λευκή κι απ’ την ποδιά της
Πώς κρατάει ψηλά το δίσκο και την αξιοπρέπειά της
Ροδανθός μες στα ρεμάλια

Και Θεά μες στους θνητούς
Η παγίδα για να γίνεις πάλι χάλια

Που ήδη νιώθεις σαν τον Κάγκνεϊ μπροστά στη Ρίτα Χεϊγουορθ
Μες στην τσίκνα μιας υπόγειας ζωής
Διερωτάσαι αν είναι μόνη, αν φοβάται, αν θυμώνει
Θα σου δώσει κάποιο σήμα;

Μείνε κι άλλο και θα δεις

Σε ρωτάει «Θα πιείτε κάτι;» και το ακούς σαν να ’ναι ποίημα
Λες «Δεν ξέρω, ό, τι να ’ναι, όπως να ’ναι» θα ’ναι κρίμα
Να στην πάρει κάποιος άλλος

Ενώ εσύ πρώτος αισθάνθηκες
Του βυθού της τα κοράλλια
Μα ίσως πάλι όλα αυτά
Να είναι κόλπο για να γίνεις πάλι χάλια

Μα κι αυτή έχει ένα τρόπο, να σου αδειάζει το τασάκι σου
Γελώντας με ένα αστείο που ποτέ δεν θα της πεις
Και θες να φύγεις μα είσαι λιώμα
Και στο σπίτι σου είναι ακόμα
Αυτό το πέλαγος συντρίμμια της χαμένης σου ζωής
Ένα πέλαγος μπουκάλια και βιβλία και καπνός

Κι όλα όσα θες να γίνεις πάλι χάλια

Όμως κι αυτή θα έχει πονέσει

Κάποιος τύπος θα είν’ στη μέση
Από αυτούς στα γυμναστήρια, στης έβγας τα πρατήρια
Που θα την ήθελε πιο χάρτινη

Και πιο ξανθιά και πιο γυμνή
Και βέβαια ποτέ δεν θα της είπε «σ’ αγαπώ»
Απλώς θα βρήκε κάποιαν άλλη

Από μιαν άλλη γειτονιά
Και θα την άφησαν στα μαύρα της τα χάλια

Απόψε φεύγει κάποιο τρένο

Για ένα τόπο ωραίο και ξένο
Αλλά εσύ πρώτη φορά νιώθεις πως όλα εδώ συμβαίνουν
Χριστός γεννάται σε ένα μήνα

Κι ό, τι εύχεσαι ξεκίνα
Όλα θα ’ναι πάντα μαύρα μα θα κρύβουν μια φωτιά
Κι αύριο εδώ θα είσαι πάλι αχ
Μα επιτέλους θα της πεις
Ότι θες μόνο για εκείνη να είσαι χάλια