[Verse 1]
Αποφάσισα απόψε να βγάλω την τσαντίλα μου
Την μπούρκα, το τσαντόρ και τη μαντίλα μου
Το πρόσωπό μου εκτεθειμένο, μακελεμένο
Και το μυαλό μου απρεπώς διαβολεμένο
Με πουλήσανε στα δώδεκα για την περίσταση
Απαγορεύοντας κάθε μιλιά κι αντίσταση
Δεν ξέρω γράμματα μα έμαθα να βγάζω τον σκασμό
Γιατί με απείλησε το σόι μου με λιθοβολισμό
Δεν ξέρω τι βρίσκεται πέρα από το κιμάρ μου
Κι έχασα τις αισθήσεις μου και το ραντάρ μου
Είμαι σεμνή και ντροπαλή με άριστη υποδομή
Κι έχω υποστεί στα πέντε μου κλειτοριδεκτομή
Είμαι αόρατη, αδρανής και μαζεμένη
Σημαδεμένη κι ακρωτηριασμένη
Μου έχει γίνει το ξύλο συνήθεια
Κι η τιμωρία από τον άνδρα μου για απείθεια
Αποφάσισα λοιπόν να σκίσω κάθε φλέβα
Δεν ξέρω για κληρονομιά ούτε για Εύα
Έχω δικά μου αμαρτήματα ευθύνης και σιωπής
Μα πρώτα απ' όλα, της συγκάλυψης και της συνενοχής

[Chorus]
Φτιάξε έναν Ήλιο σαν κι αυτούς
Που μόνο εσύ έχεις τον νου σου
[Verse 2]
Φτιάχνω έναν Ήλιο πάνω μου για να ξυπνώ στη Δύση
Εδώ που η τόση ελευθερία μπορεί να μου κοστίσει
Είμαι από τόπο που επιτρέπει ιδέες φεμινιστικές
Αλλά ανέχεται παρενοχλήσεις σεξουαλικές
Που δέχεται το σώμα ως μέσο ανταλλαγής, υποταγής
Σαν αντικείμενο φθηνό συναλλαγής
Που γίνεται η ψυχή μου υποζύγιο
Μα η σιωπή δεν είναι καταφύγιο
Φτιάχνω έναν Ήλιο στο κορμί μου κατοικήσιμο
Μήπως και πάψουν να με κρίνουν απ' το ντύσιμο
Δε μου αρκεί η υποτιθέμενη ισότητα
Όταν οι γύρω μου μου φέρονται με αισχρότητα
Έμφυλη βία, εξουσία και διακρίσεις
Είμαι το θύμα και υποβάλλομαι σε ανακρίσεις
Είμαι απ' τον τόπο που δε θα μου επιτεθούν με πέτρα
Μα θα με στήσουν ανενόχλητοι στα 3 μέτρα
Η ελλιπής καταγραφή κι οι θεσμικοί κανόνες
Μαυρίζουν μάτια και ανοίγουνε ξενώνες
Είμαι από τόπο που η γυναίκα έχει παγκόσμια ημέρα να δανείζεται
Μα δε γιορτάζει, αγωνίζεται

[Chorus]
Φτιάξε έναν Ήλιο σαν κι αυτούς
Που μόνο εσύ έχεις το νου σου